সপোনৰ বাটত

সুৰৰ সপোনে বয়ন কৰা

প্ৰতিজনমৰ কাহিনী,

পখিলাৰ দৰে উৰে হৃদয়ত

আশাৰ এখন পূহিনী।

নীল আকাশৰ তলত

শিপা বহায় আশা,

জোনাকৰ জোনবাই

সপোনে কৰে ভাষা।

পুৱাৰ তিৰবিৰ ৰশ্মিত

বুৰ যায় মনৰ বেদনাই,

জীৱনৰ গান গায়

অলেখ নিস্তব্ধ বাটৰ ছায়।

অন্ধকাৰৰ মাজত

জ্বলে সপোনৰ বাট,

আকাশত মেলি দিলে ডাৱৰ

পোৱা যায় নতুন আভাস।

তেনে এটি জীৱন

আহা নতুনকৈ সাজো,

প্ৰকৃতিৰ কোলাত বহি

মণিমুক্তাৰে ভৰাও।